Baby Saar vertelt...

Lieve mama,

Zodra ik begon te groeien in je buik, voelde ik hoe welkom ik was. Het voelde goed en warm. Je voelde al dat er iets aan de gang was, je wist nog niet wat precies. Ik voelde de hoop door je aderen stromen. Het moment brak aan dat je de test ging doen. Ik toonde mezelf aan jullie en jullie waren zo vrolijk dat ik stiekem een tuimeling maakte in je buik. Dat heb je vast wel gevoeld. Mama, het was zo rustig in je buik. Ik hoorde je hart een zacht ritme kloppen, je ademhaling, het ruisen van je bloed. Ik kon er lekker genieten van je warmte en je liefde. Ik vond het niet fijn dat je maag zo gek deed. Je voelde je niet lekker en ik voelde me dan ook niet zo lekker, maar dat is oké. Je at hierdoor wat minder en ik leerde enkel te nemen wat ik nodig had. Zo was er net genoeg voor ons beiden. Hé mama, je dacht veel aan me hé? Je droomde vast van hoe ik eruit zou zien. Ik droomde met je mee. Je gaf me alles wat ik nodig had om te groeien. Net genoeg, al wat ik nodig had. En op 38 weken, besloot ik dat ik toch wel lang genoeg had gewacht. Het was tijd om je te ontmoeten. Je stem duidelijker te horen, je gezicht te zien, je te ruiken en in je ogen te kijken. Ik was zo enthousiast dat de vliezen braken, oeps. Mijn heerlijk badje druppelde stilaan leeg terwijl ik mijn weg zocht door die smalle tunnel. Wat was dat moeilijk, zeg! Ik draaide naar links en rechts, ik wist wel naar waar ik moest gaan, maar ik raakte niet goed vooruit. Ik deed het rustig aan, nam mijn tijd. Ondanks alle moeite die ik deed, en die deed ik echt, lukt het me niet. Het spijt me, mama. Ik wou sneller bij je zijn, maar het lukte me niet. Ik voelde de laatste druppels water wegsijpelen. De randen werden harder, stugger en ik kon niet goed meer schuiven. Ik gaf nog niet op, mama. Ik vocht en zette door, ook al was ik niet zeker of ik het wel zou halen. Het leek zelfs even alsof ik er alleen voor stond. Ik hoorde je niet, ik voelde je niet. Ik werd moe, moe van te strijden. Het was zo moeilijk. Er gebeurde iets. Een rare stof kwam bij me binnen, het proefde gek en niet lekker. Ik werd er rustiger van, maar jij ook. ‘Mama, ben je daar nog?’. Het leek alsof je minder met me bezig was. Je was afwezig, je liet het gewoon maar gebeuren. Ik had je nodig mama. Jij moest me vertellen wat ik nu moest doen. Ik voelde je niet, je aandacht was weg, weg van het gebeuren, weg van de pijn, weg van mij... Plots kreeg ik harde duwen tegen mijn billen. Ik werd vooruit geduwd. Het deed pijn, ik kon hier niet zo goed glijden. Er werd geduwd en geduwd, ik moest gewoon vooruit. Ik had amper de tijd om te beseffen wat er gaande was. Ik kon het eerst niet alleen en nu moet ik veel te snel verder gaan. Misschien kan ik het wel nooit alleen. Mijn lijfje trilde en de adrenaline gierde door mijn adertjes. Ik voelde een heige druk op mijn ganse lichaam, ik zag fel licht en hoorde harde geluiden. Het werd koud. Nog voor ik het besefte lag ik plots dicht bij jou mama. Ik herkende je hartslag, je ademhaling. Ik voelde je warmte en liefde. Mijn lichaam kwam weer tot rust. Na het wassen, wegen, meten en aankleden legden ze me in jouw kamer in een apart bedje. Er stond een gekke glanzende muur tussen ons in. Ik hoorde je stem, je klinkt zo ver weg. Ik wil je voelen mama. Het is hier kil, stil, te rustig. Ik wil je hart horen kloppen op de achtergrond zodat ik rustig kan slapen. Ben je boos op me mama, omdat ik het niet alleen kon? Ben je teleurgesteld omdat ik niet snel genoeg bij je was? Als ik het niet kan mama, mag ik dan toch dicht bij je blijven?

Wanneer kom je me knuffelen mama? Ik wil niet alleen zijn...

Saartje

Saartje heeft ook nu nog vaak het gevoel er alleen voor te staan. Ze voelt ook een afstand tussen zichzelf en haar mama. Ze vindt het best lastig om contact te maken met anderen. Ze twijfelt aan zichzelf en heeft last van faalangst. Ze wil alles tot in de puntjes juist hebben om zichzelf te kunnen waarderen. Ze ervaart elke dag als een strijd die moeilijk verloopt en waar ze helemaal alleen moet vechten tegen een kolossaal leger van emoties. Na 4 sessies voelen mama en Saar zich meer met elkaar verbonden. Deze verbinding geeft hen beiden kracht. Ze strijden al vaker samen. Na 8 sessies begrijpt Saar waar haar faalangst en perfectionisme vandaan komen en , ze kan ze er beter mee omgaan. Saar is nu 8 jaar. Ze straalt nog niet elke dag maar wel al heel vaak. Ze heeft een beste vriendin waar ze nu samen dansles mee volgt. Ze is niet boos op zichzelf bij elke fout die ze maakt. Saar is enorm gegroeid op verschillende vlakken. Ze wist niet dat haar geboorte zo een impact had op haar en haar moeder. Door het plaatsen van het geboorteverhaal kan ze nu sterker staan en genieten van de dag. Ik wens je veel liefde en geluk toe lieve Saar en mama Rosa. Liefs, Daisy

(met toestemming van Rosa en Saar om dit te delen)