Hoe tradities en gewoonten je kind onzeker maken.

Het eindejaar gaat samen met tradities en gewoontes die al generaties lang meegaan. Denk maar aan de nieuwjaarsbrief, het nieuwjaarszingen en zoveel meer.

We volgen blindelings deze tradities op en zetten ze onbewust hoger dan het welzijn van ons kind. In deze blogpost bespreek ik de gevolgen op de ontwikkeling van je kind bij het blindelings volgen van die tradities.

Ik zie ze glunderen als ze naar hun nieuwjaarsbrief kijken. Wat hebben ze hun best gedaan om netjes te schrijven, rekening te houden met lege regels en ontelbaar veel oefenen tot ze het bijna van buiten kennen.

Tot het moment dat ze de brief moeten voorlezen, dan zie ik die glunder verdwijnen in hun ogen, enthousiasme wordt twijfel, onzekerheid en angst. Ik zie de spanning in het lichaam toenemen en ik voel de sfeer veranderen. En ik voel ook weer diezelfde emoties die ik als kind ooit heb ervaren op eindejaar. Wil ik dit ook voor mijn kind? Wil ik dat ze diezelfde nare ervaring opdoen en zich net zo onzeker voelen als ik toen? NEEN!

Het voorlezen van deze nieuwjaarsbrieven is een eeuwenoude traditie die al zo lang meegaat dat het voor ons als vanzelfsprekend voelt. Voor onze kinderen is het niet zo makkelijk. Heel wat kinderen voelen dit als onveilig aan. Al die ogen die op hen gericht zijn, die naar hen kijken en aanstaren vol verwachting. En wat als ze niet aan de verwachtingen kunnen voldoen?

Ik zie mijn zoon twijfelen. Ik voel de spanning en angst die hij nu ook voelt. En ik zie en hoor de reacties van de familie. 'Allé komaan, dat is toch niet zo erg. Doe niet zo flauw, je neef heeft het ook gedaan.'

Hopla! Een lading negatieve woorden bonkt hard binnen in het onzekere brein van mijn kind. Het gevoel niet goed genoeg te zijn sijpelt binnen in elke vezel van zijn lijf. Hij stelt ze teleur.

Ik ben trots. Fier dat hij zijn grens aangeeft en deze niet zomaar overschrijdt. Dat hij zichzelf durft te zijn. Niet zomaar blindelings doet wat anderen van hem verwachten.

Zulke momenten voeden die onzekerheid en onveiligheid. Doordat er al onuitgesproken verwachtingen zijn, is het moeilijker en zwaarder om die te evenaren en te volbrengen. Dat geeft spanning en stress. Het heeft misschien invloed op de hoeveelheid liefde die je krijgt (dat vaak geuit wordt in een centje of cadeautje) of kritiek dat je moet verwerken. Misschien is het gewoon te overweldigend om te spreken voor zoveel mensen die allemaal naar je kijken.

Voor wie doe je het eigenlijk?

Waarom dwingen we onze kinderen hiertoe?

We doen het omdat het van ons verwacht wordt...maar met welk doel?

Mijn zoon is geen geboren spreker. Hij heeft andere talenten. Ik verplicht hem ook niet om dit moment te moeten ondergaan. Ik stimuleer liever zijn groei en ontwikkeling op een positieve manier. Ik zal deze cirkel van tradities doorbreken,voor hem.

Bij het nieuwjaar zingen voelde hij dezelfde spanning. Telkens opnieuw, deur aan deur een lied zingen terwijl vreemden hem aankijken... dat is niets voor hem. Goed, dan doen we dat niet.

Is het conflictvermijdend? Misschien wel. Al weet ik dat hij deze vaardigheden op andere momenten beter zal oefenen. Stap voor stap als het veiliger voelt voor hem. Zodat hij eerst meer (zelf)vertrouwen kan doen groeien. Eerst leren kruipen voor je leert stappen.

Moeten we die tradities in ere houden? Dat beslis je helemaal zelf. Voor mij hoeven deze tradities niet. Mocht ik ze toch willen behouden, dan zocht ik wel een oplossing.

Dan zou ik een filmpje maken met mijn zoon, zodat hij de brief in een veilige omgeving zou kunnen lezen, zijn fouten kon wissen en opnieuw kon beginnen. Ik zou zijn talenten benutten en deze inzetten op een creatieve manier. En het jaar erop? Dat zijn 365 dagen later en begint de hele ervaring weer opnieuw, net omdat het eenmalig is in een jaar. Misschien kiest hij er dan zelf voor om het toch te lezen, misschien bedenkt hij zelf een leuker alternatief... Als het maar geen stress en spanning geeft. Als het hem maar niet afremt in zijn ontwikkeling.

Als hij maar zichzelf kan zijn, zonder angst en zonder stress. Want dan maakt hij de grootste stappen, dan zie ik hem groeien en maakt hij grotere groeistappen dan je je kan inbeelden.

Dus bedenk steeds of de traditie echt zoveel belangrijker is dan de groei van je kind...

Brengt die gewoonte een meerwaarde voor je kind?

Voor wie hou je het in stand? Voor jezelf, je kind of je familie?

Wat is het doel van deze traditie? Sta je erachter en kan het ook anders?

Doorbreek de cirkel en wees jezelf!

Laat je kind zichzelf zijn, zijn eigen keuzes maken in vertrouwen, liefde en verbinding.