Hoogsensitiviteit als gevolg van (geboorte)trauma en reflexen.

Hoogsensitiviteit is een goed ingeburgerd begrip dat we allemaal stilaan kennen. Hoe langer hoe meer volwassenen en kinderen dan ook kenmerken vertonen van extra gevoeligheid. Hoe komt dit? Heeft het te maken met onze huidige maatschappij? Of ligt er wat anders aan de oorsprong? Is hoogsensitiviteit als gevolg van (geboorte)trauma en reflexen veranderbaar?

Overactief brein Al deze kenmerken zijn een signaal van een overactief angstcentrum of amygdala in je brein. Je hersenen zijn zelfs zo actief aan het scannen naar gevaren dat er amper rust en ontspanning aanwezig is. Je antennes staan dus op scherp en fungeren als een echte radar voor alle mogelijke prikkels om zeker niets te missen. Dit is niet meer dan een stress-reactie. Elke ervaring die overweldigend is, die stress en spanning veroorzaakt en elk moment waarbij je de controle bent verloren worden opgeslagen op de geheugenschijf van je brein. De enige taak van dit angstcentrum is ervoor zorgen dat jij veilig bent en je dus ook veilig kan voelen. Dat zal die doen door die eerdere ervaringen te voorkomen door tijdig signalen op te pikken van naderende dreigingen. Trauma Als we het dan toch hebben over die ervaringen die shokkend, overweldigend en intens waren, dan horen trauma's hier zeker ook onder. Als trauma inderdaad aan de oorzaak ligt, dan moet je daar iets aan doen in plaats van leren omgaan met die hoogsensitiviteit op zich. Net als je een ziekte bij de kern aanpakt en genezing vooropstelt in plaats van ermee te blijven zitten en er mee te leven. Geboortetrauma Een van de meest voorkomende en toch zo onbekende trauma's zijn de geboortetrauma's. Elke geboorte op zich is een overweldigende gebeurtenis voor een pasgeborene. We staan er niet genoeg bij stil en toch is dit moment in het leven zo enorm belangrijk. De zwangerschap en geboorte vormen onze eerste patronen in ons gedrag, ook deze herinneringen worden opgeslagen in het geheugen en van hieruit zal ons brein gaan reageren met gedrag. Er zijn kinderen die hierdoor juist wel of juist niet gevoeliger zullen zijn, angstiger, meer of minder zelfvertrouwen zullen hebben,...en zoveel meer gedragskenmerken. Ook de hechting en het basisgevoel van veiligheid wordt beïnvloed voor die eerste ervaringen. Twee enorme belangrijke voorwaarden om je brein in rust te houden en de binnenkomende prikkels beter en sneller te kunnen verwerken.

Gedrag Zoals je vast zelf wel weet, zal een kind of een volwassen persoon de overprikkeling uiten via gedrag. Ouders en kinderen die erg snel boos worden, snel huilen, vaak hoofdpijn hebben, zich terugtrekken, schrikachtig zijn, zich opgejaagd voelen, snel geïrriteerd zijn, faalangstig zijn, snel vermoeid,... zijn allemaal stuk voor stuk signalen dat het zenuwstelsel te belast werd door prikkels. Gedrag is altijd een teken dat er meer aan de hand is. Een onvervulde behoefte,een boodschap dat niet met woorden geuit kan worden. Het is aan ons als ouder om ons kind te helpen die boodschap duidelijk te krijgen en erop in te spelen zodat ze zich begrepen voelen en dat onrustige gevoel van zich af kunnen schudden.

Reflexen Tijdens het eerste levensjaar zal een kind heel wat primaire reflexen integreren en omzetten naar bewuste bewegingen. Kinderen met een geboortetrauma zullen dus actieve reflexen behouden die die overprikkeling mee in stand houden. Dankzij reflexintegratie therapie kunnen deze reflexen geintegreerd worden en zal de rust en het gevoel van veiligheid weer terugkeren in het lichaam en het brein van het kind. Overprikkeling neemt dus enorm af en dan kan er gewerkt worden op traumaverwerking indien dat nodig is.

Uit ervaring weet ik dat het werken op geboortetrauma en reflexen een heel groot verschil maakt in gedrag en emoties bij kinderen en volwassenen. Heel wat kenmerken van hoogsensitiviteit kan je dus zien als gevolg van (geboorte)trauma en reflexen.

Heb jij of je kind last van bovengenoemde gedragskenmerken? Is er onrus of overprikkeling? Dan raad ik je aan om deze gratis checklist te downloaden zodat je kan nagaan of er mogelijks overactieve reflexen zijn die voor overprikkeling kunnen zorgen.